این تحقیق با هدف بررسی افکار و نظریات مولوی در باره کارکردهای تربیتی هنر قصه به رشته تحریر در آمده است. روش این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی است. پس از بررسی و نقد آثار این دانشمند بزرگ مسلمان، مشخص شد که مولوی معتقد است، قصه و نقل حکایات آموزنده یکی از ابزارهایی است که باعث آرامش خاطر روحی و روانی افراد می‌شود. شنیدن و گذر بر احوال شخصیت‌ها و قهرمانهای قصه و تطبیق وضع خود با آنها به ما بینشی می‌دهد تا ضمن سنجش و ارزیابی رفتار و اندیشه خود به اصلاح و تقویت آنها بپردازیم. مولوی پیامها و گزاره‌های مفهومی قصه‌ها و حکایات را یکی از مهمترین عوامل آگاهی و بینش متربیان می‌داند و نقش این پیامها را در تربیت و هدایت انسانها بسیار سودمند می‌داند به گونه ای که تأمل و تفکر در محتوای قصه‌ها افراد را از گرفتار شدن در رنجها و محنتها می‌رهاند. وی روش قصه‌سرایی و حکایت پردازی را یکی از بهترین وسیله‌های ایجاد الگوهای ذهنی و رفتاری برای متربیان و القای غیر مستقیم مفاهیم به آنان می‌داند.
)